Deze themabijeenkomst is begeleid door Irene van der Meulen, predikant, ritueel/rouw begeleider. Hierbij een korte terugblik om nog wat mooie gedachten te delen voor degenen die er niet bij waren. 

Iedereen heeft vroeger of later te maken met het verlies van een dierbare bij onszelf of bij mensen die dicht bij ons staan.Vaak willen we tot steun zijn maar we voelen ons vaak verlegen met de situatie dat iemand verdriet heeft, rouwt en maar moeilijk weer het gewone leven op kan pakken.

Een van de dingen die aan de orde kwamen is dat de verdriet en rouw vaak omvangrijker is als de liefde groot was. Dus hoe groter de liefde, des te groter het verdriet en rouw. Dat klinkt logisch maar ik had het niet zo beseft.

Rouw heeft vaak geen eindpunt. Je kunt het proberen te verweven in je leven. Je kunt het gemis niet loslaten, hooguit kun je leren het anders vast te houden. Dit beeld sprak me ook erg aan want het doet recht aan de impact die het verlies heeft. Maar het biedt ook een perspectief dat je er anders mee om kunt leren gaan.

Ook kwam aan de orde dat het goed is om degene met verdriet en rouw bij te staan. Vaak alleen al door beschikbaar te zijn, te luisteren en open te staan voor degene. Laat de regie bij de ander. Veel adviezen zijn misschien goedbedoeld maar kunnen behoorlijk de plank misslaan.

Hierboven beschrijf ik alleen wat de meeste indruk maakte op mij. Er is nog veel meer aan de orde geweest waaronder ook literatuur verwijzingen.

Ook kwam de vraag aan de orde of je zelf voorbereid bent op een verlies van een dierbare. Wat zou je zelf doen? Wat zou tot steun zijn en wat niet? Wat zou je nodig hebben en fijn vinden van de anderen om je heen? Hmmmm. Stof tot nadenken.

Dank je wel voor de mooie bijeenkomst, Irene van der Vermeulen. Dank deelnemers voor de mooie reacties op elkaar.Dank Ninke en Wanda voor het organiseren van de bijeenkomt.

Bert Boeschoten